Nooit meer blindelings stampen! Taal is geen museum, maar een stromende rivier
Heb je dit gevoel ook wel eens gehad?
Jarenlang met veel moeite Engels geleerd, ontelbare woorden en grammaticaregels uit je hoofd geleerd, maar zodra je met een buitenlander praat of de nieuwste Amerikaanse serie kijkt, voel je je altijd een slag achterlopen. Een woord dat je gisteren net hebt geleerd, heeft vandaag al een nieuwe betekenis gekregen; het standaardgebruik uit je schoolboeken wordt op het internet vervangen door allerlei straattaal en afkortingen.
Deze frustratie is alsof je krampachtig een oude kaart bestudeert, om vervolgens te ontdekken dat de stad onder je voeten al vol hoogbouw staat en de straten zijn verlegd.
Waar zit het probleem nu eigenlijk?
Het probleem ligt niet bij jou, maar bij de manier waarop wij naar taal kijken. Ons wordt altijd geleerd dat taal een specimen in een museum is, een reeks regels die in boeken zijn vastgelegd en nooit veranderen. Als archeologen bestuderen we voorzichtig haar ‘fossielen’.
Maar de waarheid is: Taal is absoluut geen stilstaand museum, maar een levende, onophoudelijk stromende rivier.
Stel je deze rivier eens voor.
De bron is de taal van duizenden jaren geleden. Het water stroomt vanuit de bron, altijd vooruit. Het baant zich een weg door nieuwe beddingen, net zoals grammatica stilletjes evolueert; het sleurt modder, zand en stenen mee van langs de kant, net zoals taal culturen van over de hele wereld absorbeert en nieuwe woorden en straattaal creëert; het splitst zich op in talloze zijrivieren, die allerlei accenten en dialecten vormen; soms drogen sommige zijrivieren op, net als het Latijn, en worden ‘dode’ talen, die alleen sporen van hun bedding achterlaten.
Elke zin die we vandaag spreken, elk woord dat we gebruiken, is de nieuwste, meest levendige golf in deze grote rivier.
Dus, wanneer je een nieuw internetwoord hoort, of een uitdrukking die je nog niet eerder hebt gehoord, dan ben je niet op een ‘fout’ gestuit, maar ben je getuige van hoe de rivier voor je ogen voorbijstroomt. Dit zou juist iets spannends moeten zijn!
Hoe moeten we dan door deze rivier navigeren, in plaats van bedwelmd te worden door de golven?
Het antwoord is: Probeer niet de kaart van de hele rivierbedding uit je hoofd te leren, maar leer te zwemmen en de richting van de stroming te voelen.
Laat de obsessie met ‘perfectie’ en ‘standaard’ los. Het primaire doel van taal is communicatie, verbinding, niet een examen. In plaats van aan de kant de chemische samenstelling van het water te bestuderen, spring je beter direct in het water om de temperatuur en de stroming te voelen.
Meer kijken, meer luisteren, meer spreken. Kijk naar de nieuwste films, luister naar de hedendaagse populaire liedjes, en nog belangrijker, ga in gesprek met echte mensen. Voel hoe taal in echte situaties wordt gebruikt, en je zult merken dat het duizendmaal levendiger en interessanter is dan in de schoolboeken.
Maar waar vinden we dan ‘zwemmaatjes’? Vooral als ze aan de andere kant van de wereld wonen?
Hier kan technologie onze krachtigste roeispaan zijn. Tools zoals Intent zijn hiervoor gemaakt. Het is een chat-app met ingebouwde AI-vertaling, waarmee je direct in de ‘rivier’ van echte gesprekken kunt springen en kunt communiceren met mensen uit elke hoek van de wereld. Je leert niet langer geïsoleerde woorden, maar ervaart de levendige levenskracht van een taal, hier en nu.
Dus, vriend, wees geen ‘taal-archeoloog’ meer.
Word een ‘taalsurfer’, berijd de veranderende golven. De volgende keer dat je een nieuw woord hoort, of een nieuwe uitdrukking, raak dan niet ontmoedigd. Voel je juist enthousiast, want je staat op de top van de golf en bent getuige van hoe de grote rivier van taal, onstuitbaar, verder stroomt.