Tigilan Na Ang Pagmememorize Nang Pilit! Ang Wika ay Hindi Museo, Kundi Isang Ilog na Patuloy na Umaagos
Naranasan mo na rin ba ang ganitong pakiramdam?
Pagkatapos mong paghirapan ang pag-aaral ng Ingles sa loob ng maraming taon, at mag-memorize ng libu-libong salita at tuntunin ng balarila, pero kapag nakikipag-usap ka na sa mga dayuhan o nanonood ng mga bagong serye sa TV, mararamdaman mong parang lagi kang nahuhuli. Ang salitang natutunan mo lang kahapon ay may bago nang kahulugan ngayon; ang karaniwang gamit sa mga aklat-aralin ay napapalitan na ng iba't ibang slang at acronym sa internet.
Ang ganitong pagkadismaya ay parang pinaghirapan mong pag-aralan ang isang lumang mapa, pero ang lunsod na kinatatayuan mo ay puno na ng matatayog na gusali at binago na ang mga kalsada.
Saan ba talaga ang problema?
Wala sa iyo ang problema, kundi sa paraan natin ng pagtingin sa wika. Lagi tayong tinuturuan na ang wika ay parang specimen sa museo, isang set ng mga patakaran na nakasulat sa aklat at hindi nagbabago. Para tayong mga arkeologo, maingat na pinag-aaralan ang "fossils" nito.
Ngunit ang totoo: Ang wika ay hindi isang nakatigil na museo, kundi isang buhay na ilog na patuloy na umaagos.
Isipin ang ilog na ito.
Ang pinagmulan nito ay mga sinaunang wika libu-libong taon na ang nakalipas. Ang tubig ng ilog ay nagsisimula sa pinagmulan at patuloy na umaagos pasulong. Lumilikha ito ng mga bagong daloy ng ilog, tulad ng balarila na tahimik na nagbabago; sinasama nito ang putik, buhangin, at bato sa daan, tulad ng wika na sumisipsip ng kultura mula sa buong mundo, lumilikha ng mga bagong salita at slang; naghahati ito sa di mabilang na sanga, bumubuo ng iba't ibang accent at diyalekto; minsan, ang ilang sanga ay natutuyo, tulad ng Latin, na nagiging "patay" na wika, nag-iiwan lamang ng bakas ng kaniyang daloy.
Bawat salita na ginagamit natin at bawat pangungusap na sinasabi natin ngayon ay ang pinakabago, pinakamabuhay na alon sa malaking ilog na ito.
Kaya, kapag nakarinig ka ng bagong salita sa internet, o isang paraan ng pagpapahayag na hindi mo pa nakikita, hindi ka nakakita ng "mali," kundi nasasaksihan mo mismo ang ilog na ito na umaagos sa harapan mo. Dapat itong maging isang kapanapanabik na bagay!
Kaya, paano tayo maglalayag sa ilog na ito sa halip na matangay ng mga alon?
Ang sagot ay: Huwag subuking kabisaduhin ang mapa ng buong ilog, kundi matutong lumangoy at damhin ang direksyon ng agos.
Kalimutan mo na ang pagkahumaling sa "perpekto" at "standard." Ang pangunahing layunin ng wika ay komunikasyon, koneksyon, hindi pagsusulit. Sa halip na pag-aralan ang kemikal na komposisyon ng tubig habang nasa pampang, mas mainam na dumiretso ka na sa tubig at damhin ang temperatura at daloy nito.
Manood nang marami, makinig nang marami, magsalita nang marami. Panoorin ang mga pinakabagong pelikula, pakinggan ang mga kasalukuyang sikat na kanta, at ang mas mahalaga, makipag-ugnayan sa mga tunay na tao. Damhin kung paano ginagamit ang wika sa totoong sitwasyon; matutuklasan mong ito ay sampung libong beses na mas buhay at kawili-wili kaysa sa mga aklat-aralin.
Siyempre, saan tayo makakahanap ng kasama sa "paglangoy"? Lalo na kung malayo sila sa kabilang panig ng mundo?
Sa panahong ito, ang teknolohiya ang maaaring maging pinakamalakas nating sagwan. Ang mga kasangkapan tulad ng Intent ay nilikha para dito. Ito ay isang chat app na may built-in AI translation, na nagpapahintulot sa iyo na direktang sumisid sa "ilog" ng totoong pag-uusap at makipag-ugnayan sa mga tao mula sa anumang sulok ng mundo. Hindi ka na lang nag-aaral ng mga iisang salita, kundi nararanasan mo ang buhay na puwersa ng isang wika sa mismong sandali.
Kaya, kaibigan, huwag nang maging isang "arkeologo" ng wika.
Maging isang "surfer" ng wika, sumakay sa mga alon ng pagbabago. Sa susunod, kapag nakarinig ka ng bagong salita o isang bagong pagpapahayag, huwag nang malungkot. Sa halip, maging excited, dahil nakatayo ka sa taluktok ng alon, nasasaksihan mo mismo ang malaking ilog ng wika na patuloy na umaagos pasulong.