ათი წელი სწავლობდი ინგლისურს, მაგრამ რატომ გიჭირს მაინც თავისუფლად ლაპარაკი?

ბევრ ჩვენგანს აქვს საერთო „ტკივილი“:

ათზე მეტი წელი ვსწავლობდით ინგლისურს, ჩვენი ლექსიკა ყველას სჯობს, გრამატიკის წესებს ზეპირად ვფლობთ. მაგრამ როგორც კი უცხოელს შევხვდებით და ლაპარაკი გვინდა, ტვინი გვებნევა, სიწითლე მოგვეკიდება მთელ სახეზე და ბოლოს კი მხოლოდ უხერხული „Hello, how are you?“ შეგვიძლია ამოვთქვათ.

რატომ ჩავდეთ ამდენი დრო და ენერგია და მაინც „მუნჯი ინგლისურის“ შემსწავლელები ვართ?

პრობლემა ის კი არ არის, რომ საკმარისად არ ვცდილობთ, არამედ ის, რომ თავიდანვე არასწორი მიმართულება ავირჩიეთ.

ენის სწავლა გაკვეთილის დაზეპირება არ არის, არამედ საჭმლის კეთების სწავლაა

წარმოიდგინე, რომ საჭმლის კეთება გინდა ისწავლო.

უამრავი უმაღლესი დონის კულინარიული რეცეპტი იყიდე, „კულინარიის ხელოვნება“ და „მოლეკულური კერძების საფუძვლები“ თავიდან ბოლომდე ზეპირად იცი. ყოველდღე 8 საათს ხარჯავ ყველა კულინარიული გადაცემის საყურებლად, მარტივი კერძებიდან მიშლენის ვარსკვლავებამდე, ყველა კერძის ნაბიჯები, ტემპერატურა და ინგრედიენტები ზედმიწევნით იცი.

ახლა გეკითხები: გგონია, რომ საჭმლის კეთება იცი?

რა თქმა უნდა, არა. რადგან შენ მხოლოდ „კულინარიული კრიტიკოსი“ ხარ და არა „მზარეული“. შენი ტვინი მხოლოდ თეორიითაა სავსე, მაგრამ სამზარეულოში არასოდეს შესულხარ და სამზარეულოს ჭურჭელი არასოდეს დაგიჭერია ხელში.

ენის სწავლაც ასეა.

ჩვენი უმეტესობა „ენის კრიტიკოსებად“ ვართ ქცეულნი. გააფთრებით ვიზეპირებთ სიტყვებს (რეცეპტში ინგრედიენტების დამახსოვრება), გრამატიკას ვეცნობით (კულინარიული თეორიის შესწავლა), მოსმენით ვვარჯიშობთ (კულინარიული გადაცემების ყურება). გვგონია, რომ თუ საკმარისად ბევრს ვნახავთ და გავიგებთ, ერთ დღესაც თავისუფლად ვილაპარაკებთ.

მაგრამ სწორედ ეს არის ყველაზე დიდი გაუგებრობა. გაგება, არ ნიშნავს ლაპარაკს. ისევე როგორც რეცეპტის გაგება, არ ნიშნავს საჭმლის გაკეთებას.

„ლაპარაკი“ და „წერა“ საჭმლის კეთებაა, „გამოტანაა“; ხოლო „მოსმენა“ და „კითხვა“ რეცეპტის კითხვაა, „შეყვანაა“. მხოლოდ ყურებითა და არმოქმედებით, ყოველთვის მაყურებლად დარჩები.

შენი „მშობლიური ენაც“ შეიძლება გაუფერულდეს, ისევე როგორც შეფ-მზარეულის ოსტატობა

ეს წესი ჩვენს მშობლიურ ენასაც ეხება.

წარმოიდგინე უმაღლესი დონის სიჩუანის შეფ-მზარეული, რომელიც საზღვარგარეთ გადავიდა და ოცი წლის განმავლობაში მხოლოდ მაკარონს და პიცას ამზადებდა. როდესაც ის ჩენდუში დაბრუნდება და ტრადიციული „ჰუიგოუჟოუს“ მომზადება მოუნდება, ფიქრობ, მისი ოსტატობა ისევ ისეთი დახვეწილი იქნება, როგორც ადრე?

დიდი ალბათობით, არა. შეიძლება დაივიწყოს რომელიმე სანელებლის პროპორცია, ან ტემპერატურის შეგრძნება გაუჩლუნგდეს.

ენა „კუნთების მეხსიერებაცაა“. თუ ყოველდღე დროის 90%-ს ინგლისურის გამოყენებაში ხარჯავ, შენი ჩინური „კუნთები“ ბუნებრივად ატროფირდება. აღმოაჩენ, რომ წერისას სიტყვები გავიწყდება, ლაპარაკისას ინგლისურ გრამატიკას ურევ და უმარტივესი აზრის გამოსახატავადაც კი ნახევარი დღე გჭირდება.

ამიტომ, არ იფიქრო, რომ მშობლიური ენა თავისთავად მოცემულია. მასაც სჭირდება ჩვენგან, რომ ისევე მოვუაროთ, მოვეფეროთ, გამოვიყენოთ და გავაუმჯობესოთ, როგორც უცხო ენას.

გახდე „ოჯახის მზარეული“, და არა „კულინარიის მცოდნე“

ბევრ ადამიანს ეშინია ენის სწავლა, რადგან ეს თითქოს უსასრულო გზაა. დღეს „გამარჯობა“ ისწავლე, ხვალ კი ათასობით სიტყვა და გამოთქმა გელოდება.

ნუ გეშინია. დავუბრუნდეთ საჭმლის კეთების შედარებას.

თუ ისწავლი პომიდვრიანი ომლეტის მომზადებას, შეძლებ ყოველდღიურ საჭიროებებს გაუმკლავდე. ეს ჰგავს ძირითადი დიალოგის დაუფლებას, რაც ყოველდღიური ურთიერთობისთვის საკმარისია. ამ ეტაპზე პროგრესი სწრაფია.

ხოლო „ბუდას ნახტომის“ კერძის მომზადების სწავლა, უბრალოდ „კენკრაა ტორტზე“. ის შესანიშნავია, მაგრამ არ მოქმედებს შენს ყოველდღიურ კვებაზე. ეს ჰგავს მოწინავე სიტყვებისა და იშვიათი გამოთქმების სწავლას, რამაც შეიძლება შენი გამოთქმა უფრო დახვეწილი გახადოს, მაგრამ ძირითადი კომუნიკაციის უნარების გაუმჯობესებაზე მისი გავლენა მცირდება.

ამიტომ, ჩვენი მიზანი არ არის გავხდეთ „კულინარიული თეორეტიკოსი“, რომელმაც ყველა სამზარეულო იცის, არამედ ისეთი „ოჯახის მზარეული“, რომელსაც შეუძლია რამდენიმე საყვარელი კერძის ადვილად მომზადება. თავისუფლად კომუნიკაცია, ბევრად მნიშვნელოვანია, ვიდრე ყველაფრის სრულყოფილად ცოდნა.

აღარ უყურო მხოლოდ რეცეპტებს, შეაბიჯე სამზარეულოში!

ახლა, ნამდვილი გამოწვევა მოდის: თუ არასოდეს გილაპარაკია, როგორ უნდა დაიწყო?

პასუხი მარტივია: დაიწყე იმ მომენტიდან, როცა ლაპარაკს გადაწყვეტ.

აღარ დაელოდო „მზადყოფნის“ დღეს. შენ არასოდეს იქნები „მზად“. ისევე როგორც საჭმლის კეთების სწავლისას, პირველი კერძი სავარაუდოდ დაიწვება, მაგრამ ეს არის მზარეულად გახდომის აუცილებელი გზა.

შენ მეტი თეორია კი არა გჭირდება, არამედ „სამზარეულო“, სადაც შეგიძლია თავისუფლად „აურიო“ და არ ინერვიულო დაცინვაზე.

ადრე ეს რთული იყო. უნდა გეპოვა მომთმენი ენობრივი პარტნიორი, ან ფული გადაგეხადა უცხოელი მასწავლებლისთვის. მაგრამ ახლა, ტექნოლოგიამ მოგვცა შესანიშნავი სავარჯიშო მოედანი.

ჩეთ აპლიკაციები, როგორიცაა Intent, შენთვის ღია გლობალური სამზარეულოს მსგავსია. შეგიძლია ნებისმიერ დროს და ნებისმიერ ადგილას მსოფლიოს ნებისმიერი კუთხიდან ხალხი იპოვო და ესაუბრო, და ივარჯიშო შენს „კულინარიულ ოსტატობაში“. ყველაზე კარგი კი ის არის, რომ მასში ჩაშენებულია ხელოვნური ინტელექტის მყისიერი თარგმანი, როდესაც გაიჭედები და არ გახსოვს რომელიმე სიტყვა (ინგრედიენტი) როგორ თქვა, ის შენ გვერდით მყოფი შეფ-მზარეულივითაა, რომელიც მუდამ მზადაა მინიშნება მოგცეს. აქ შეგიძლია თამამად დაუშვა შეცდომები, რადგან ყოველი შეცდომა, პროგრესია.

ახლავე შემოუერთდი Intent-ს და დაიწყე შენი პირველი „მზარეულობა“!

აღარ დაკმაყოფილდე მაყურებლის როლით.

სამყაროს ეს მდიდრული ნადიმი, გელოდება, რომ დააგემოვნო.