უცხო ენას არ „სწავლობთ“, არამედ ახალ სამყაროს ხსნით
ოდესმე გქონიათ ასეთი შეგრძნება?
ბევრი დრო დახარჯეთ სიტყვების დაზეპირებაში, გრამატიკის სწავლაში, ტელეფონში რამდენიმე სასწავლო აპლიკაცია გქონდათ გადმოწერილი. მაგრამ როცა ნამდვილი შესაძლებლობა მოგეცათ, მაინც ვერ ალაპარაკდით. ამდენი ხნის სწავლის მიუხედავად ინგლისური, იაპონური, კორეული... ბოლოს ისეთი შეგრძნება გრჩებოდათ, თითქოს არასდროს დასრულებადი მძიმე სამუშაოს ასრულებდით.
პრობლემა სად არის?
ალბათ, თავიდანვე არასწორად ვფიქრობდით. ენის სწავლა, ფაქტობრივად, არ არის გამოცდა, არამედ თავგადასავალია.
წარმოიდგინეთ, ენის სწავლა ჰგავს უცხო ქალაქის შესწავლას, სადაც არასდროს ყოფილხართ.
თქვენი სიტყვების წიგნი და გრამატიკის ჩანაწერები რუკაა. ის ძალიან გამოსადეგია, გეტყვით, სად არის მთავარი გზები და ცნობილი ღირშესანიშნაობები. მაგრამ თუ მხოლოდ რუკას დააკვირდებით, ვერასდროს იგრძნობთ ამ ქალაქის სუნთქვას.
რა არის ნამდვილი ქალაქი? ის ქუჩის კუთხეში მდებარე სურნელოვანი ყავახანაა, ის მუსიკაა, რომელიც ვიწრო ქუჩებიდან ისმის, ის ადგილობრივების სახეებზე აღბეჭდილი უნიკალური ღიმილია, ის ხუმრობებია, რომლებიც საუბრისას გაუგებარია გარეშე პირისთვის. ეს ყველაფერია ქალაქის სული.
ბევრი ჩვენგანი უცხო ენას ისე სწავლობს, თითქოს რუკა გვეჭიროს ხელში, მაგრამ ქალაქში შესვლას ვერ ვბედავდეთ. გვეშინია გზის აბნევის (არასწორი ნათქვამის), გვეშინია დაგვცინონ (არასწორი გამოთქმის), ამიტომ სასტუმროში დარჩენას ვამჯობინებთ (კომფორტის ზონა), რუკას ისევ და ისევ ვსწავლობთ, სანამ ზეპირად არ ვისწავლით.
და რა შედეგი მივიღეთ? ჩვენ ვხდებით „რუკის ექსპერტები“, მაგრამ არა „მოგზაურები“.
ნამდვილი ენის ოსტატები, ყველა მამაცი ავანტიურისტები არიან.
მათ იციან, რომ რუკა მხოლოდ ინსტრუმენტია, ნამდვილი განძი კი იმ ვიწრო ქუჩებში იმალება, რომლებიც არ არის მონიშნული. მათ სურთ, რუკა განზე გადადონ და ცნობისმოყვარეობით შეაბიჯონ.
- ისინი არამარტო იზეპირებენ სიტყვა „ვაშლს“, არამედ დადიან ადგილობრივ ბაზრებზე და აგემოვნებენ, როგორი გემო აქვს იქაურ ვაშლს.
- ისინი არამარტო სწავლობენ „გამარჯობა“-ს და „მადლობა“-ს, არამედ თამამად ესაუბრებიან ადამიანებს, თუნდაც თავიდან მხოლოდ ხელებით უწევდეთ ლაპარაკი.
- ისინი არამარტო გრამატიკის წესებს სწავლობენ, არამედ უყურებენ ამ ქვეყნის ფილმებს, უსმენენ მათ სიმღერებს და გრძნობენ მათ სიხარულს, ბრაზს, მწუხარებას და სიამოვნებას.
შეცდომა? რა თქმა უნდა, შეცდომას დაუშვებთ. გზის აბნევა? ეს ჩვეულებრივი ამბავია. მაგრამ ყოველი შეცდომა, ყოველი გზის აბნევა, უნიკალური აღმოჩენაა. შეიძლება არასწორი გზის კითხვის გამო, მოულოდნელად საოცარი წიგნის მაღაზია აღმოაჩინოთ; შეიძლება არასწორი სიტყვის გამოყენების გამო, თანამოსაუბრემ კეთილგანწყობით გაიცინოს და მომენტალურად დაუახლოვდეთ ერთმანეთს.
ეს არის ენის სწავლის ნამდვილი სიამოვნება — არა სრულყოფილებისთვის, არამედ დასაკავშირებლად.
ასე რომ, ნუღარ განიხილავთ უცხო ენის სწავლას, როგორც სავალდებულო დავალებას, რომელიც უნდა დაიპყროთ. მიიჩნიეთ ის თავგადასავლად, რომელიც შეგიძლიათ ნებისმიერ დროს დაიწყოთ.
გვერდზე გადადეთ ის აზრი, რომ „ამ წიგნის დამთავრებამდე ვერ დავიწყებ ლაპარაკს“. რაც ნამდვილად გჭირდებათ, არის დაუყოვნებლივ დაწყების გამბედაობა.
რა თქმა უნდა, მარტო თავგადასავალი შესაძლოა ცოტა მარტოსული და საშიში იყოს. როგორი იქნებოდა, თუ გეყოლებოდათ ჯადოსნური გიდი, რომელიც თქვენსა და ადგილობრივებს შორის ხიდს ააგებდა, რათა პირველივე დღიდან შეგეძლოთ თამამი კომუნიკაცია?
ახლა, Intent-ის მსგავსი ხელსაწყოები სწორედ ამ როლს ასრულებენ. ის თქვენს ჯიბეში მყოფი რეალურ დროში მთარგმნელივითაა, რომელიც საშუალებას გაძლევთ, მსოფლიოს ადამიანებთან საუბრისას დროებით დაივიწყოთ გრამატიკული წუხილი და კონცენტრირდეთ თანამოსაუბრის აზრებისა და ემოციების გაგებაზე. ეს არ არის მოტყუება, არამედ თქვენი თავგადასავლის დასაწყისი „პირველი ბილეთი“, რომელიც ყველაზე რთული ნაბიჯის გადადგმაში გეხმარებათ.
ნუღარ მისცემთ ენას უფლებას, კედლად იქცეს, არამედ აქციეთ ის კარად.
დღეიდან, შეცვალეთ აზროვნება. თქვენი მიზანი არ არის ლექსიკონის დაზეპირება, არამედ საინტერესო ადამიანის გაცნობა, ფილმის გაგება სუბტიტრების გარეშე, სიმღერის გაგება, რომელიც გულს აგიჩუყებთ.
თქვენი ენობრივი მოგზაურობა არ არის მაღალი მთა, რომელიც უნდა დაიპყროთ, არამედ ქალაქია, რომელიც თქვენს აღმოჩენას ელოდება.
მზად ხართ, დაიწყოთ თქვენი თავგადასავალი?