Μην «παπαγαλίζεις» πια ξένες γλώσσες, αλλά «γεύσου» τες σαν ένα πιάτο

Έχεις νιώσει ποτέ έτσι;

Ενώ έχεις «παπαγαλίσει» χιλιάδες λέξεις, έχεις «λιώσει» χοντρά βιβλία γραμματικής και το κινητό σου είναι γεμάτο εφαρμογές εκμάθησης, όμως όταν ένας ξένος σταθεί πραγματικά μπροστά σου, το μυαλό σου αδειάζει εντελώς και μετά από ώρα προσπάθειας μπορείς να βγάλεις μόνο μια πρόταση: «Hello, how are you;»

Πάντα πιστεύουμε ότι η εκμάθηση μιας γλώσσας είναι σαν να λύνεις ένα μαθηματικό πρόβλημα: αρκεί να θυμάσαι τους τύπους (γραμματική), να αντικαταστήσεις τις μεταβλητές (λέξεις), και θα βγάλεις τη σωστή απάντηση (άπταιστη συνομιλία).

Τι θα γινόταν όμως αν αυτή η προσέγγιση ήταν λάθος από την αρχή;

Φαντάσου τη γλώσσα σαν ένα «πιάτο τέχνης»

Ας αλλάξουμε τρόπο σκέψης. Η εκμάθηση μιας γλώσσας, στην πραγματικότητα, δεν μοιάζει με προετοιμασία για εξετάσεις, αλλά περισσότερο με το να μαθαίνεις να φτιάχνεις ένα πολύπλοκο «πιάτο τέχνης».

Οι λέξεις και η γραμματική, είναι απλώς η «συνταγή» σου. Σου λένε ποια υλικά χρειάζεσαι και ποια είναι τα βήματα. Αυτό είναι σημαντικό, αλλά έχοντας μόνο τη συνταγή, ποτέ δεν θα γίνεις καλός μάγειρας.

Ένας πραγματικός μάγειρας, τι κάνει;

Θα δοκιμάζει προσωπικά τα υλικά (να βυθίζεται στην κουλτούρα εκείνης της χώρας, να βλέπει τις ταινίες τους, να ακούει τη μουσική τους). Θα νιώθει την ένταση της φωτιάς (να κατανοεί τις υπονοούμενες έννοιες, τις αργκό και την αίσθηση του χιούμορ στη γλώσσα).

Το πιο σημαντικό είναι ότι ποτέ δεν φοβάται να χαλάσει το πιάτο. Κάθε φορά που κάτι καίγεται ή που βάζει πολύ αλάτι, κάθε αποτυχημένη προσπάθεια, είναι μια συσσώρευση εμπειρίας για το επόμενο τέλειο πιάτο.

Το ίδιο ισχύει και για εμάς που μαθαίνουμε γλώσσες. Ο στόχος δεν πρέπει να είναι η τέλεια «αποστήθιση της συνταγής», αλλά να μπορούμε να φτιάξουμε με τα χέρια μας ένα τραπέζι γεμάτο νοστιμιές και να τις μοιραστούμε με φίλους – δηλαδή, να έχουμε μια αληθινή και ζεστή συζήτηση.

Μην «μαθαίνεις» πια, ξεκίνα να «παίζεις»

Λοιπόν, μην βλέπεις πια τον εαυτό σου ως έναν μαθητή που αγωνίζεται. Αντιθέτως, θεώρησε τον εαυτό σου έναν γεμάτο περιέργεια γαστρονομικό εξερευνητή.

Ξέχνα τις «τυποποιημένες απαντήσεις»: Η συζήτηση δεν είναι εξετάσεις, δεν υπάρχει μία μοναδική σωστή απάντηση. Ο στόχος σου είναι η επικοινωνία, όχι ένα τέλειο σκορ στη γραμματική. Μια πρόταση με μικρές ατέλειες αλλά ειλικρινής, είναι πολύ πιο συγκινητική από μια γραμματικά τέλεια αλλά χωρίς συναίσθημα.
Αντιμετώπισε τα λάθη ως «καρύκευμα»: Το να πεις μια λέξη λάθος, ή να χρησιμοποιήσεις λάθος χρόνο, δεν είναι καθόλου κάτι σημαντικό. Είναι σαν όταν μαγειρεύεις και το χέρι σου τρέμει, οπότε βάζεις λίγο παραπάνω μπαχαρικό – ίσως η γεύση να είναι λίγο παράξενη, αλλά αυτή η εμπειρία θα σε κάνει να τα πας καλύτερα την επόμενη φορά. Η πραγματική επικοινωνία, συμβαίνει ακριβώς σε τέτοιες ατελείς αλληλεπιδράσεις.
Βρες την «κουζίνα» και τους «γευσιγνώστες» σου: Δεν αρκεί να κάνεις εξάσκηση μόνο στο μυαλό σου. Χρειάζεσαι μια πραγματική κουζίνα για να εξασκηθείς και χρειάζεσαι κάποιους να δοκιμάσουν την τέχνη σου. Στο παρελθόν, αυτό σήμαινε να ξοδέψεις πολλά χρήματα για να πας στο εξωτερικό. Αλλά τώρα, η τεχνολογία μας δίνει καλύτερες επιλογές.

Για παράδειγμα, μια εφαρμογή συνομιλίας όπως το Intent, είναι σαν μια «παγκόσμια κουζίνα» που είναι πάντα ανοιχτή για σένα. Διαθέτει ενσωματωμένη μεταφραστική τεχνολογία AI σε πραγματικό χρόνο, κάτι που σημαίνει ότι ακόμα κι αν οι «μαγειρικές» σου ικανότητες είναι ακόμα πολύ αδέξιες, δεν χρειάζεται να ανησυχείς ότι ο συνομιλητής σου δεν θα «γευτεί» καθόλου (δεν θα καταλάβει). Μπορείς να επικοινωνείς με θάρρος με μητρικούς ομιλητές από όλο τον κόσμο, και σε χαλαρές συζητήσεις, να βελτιώνεις φυσικά την «αίσθηση» σου για τη γλώσσα.

Τελικά, θα ανακαλύψεις ότι το πιο συναρπαστικό σημείο στην εκμάθηση μιας γλώσσας δεν είναι το πόσες λέξεις θυμάσαι, ούτε το πόσο υψηλό σκορ έπιασες στις εξετάσεις.

Αλλά όταν χρησιμοποιείς αυτή τη γλώσσα, γελάς με την καρδιά σου με έναν καινούργιο φίλο, μοιράζεσαι μια ιστορία, ή νιώθεις μια πρωτόγνωρη πολιτισμική σύνδεση, τότε νιώθεις αυτή την ειλικρινή χαρά και το αίσθημα ολοκλήρωσης.

Αυτό, είναι η «νοστιμιά» που εμείς, μαθαίνοντας γλώσσες, θέλουμε πραγματικά να «γευτούμε».